Widmowy Podgórz

Witaj na Podgórzu – lewobrzeżnym osiedlu Torunia. Kiedyś mówiono: w Podgórzu, ponieważ było to samodzielne miasto. Dziś nadal można dostrzec ślady jego niegdysiejszej świetności, jednak wiele obiektów możemy oglądać już tylko na archiwalnych zdjęciach.

Nie chcemy, by o nich zapomniano, zapraszamy więc na wędrówkę po dawnym Podgórzu – zarówno tym rzeczywistym, jak i widmowym. Na mapie zaznaczono kilkadziesiąt miejsc: ulic, budynków, pomników, kościołów czy cmentarzy. Punkty są podzielone na te, wchodzące w trasę spaceru (na który można się udać z naszą aplikacją) oraz punkty dodatkowe. Na stronie można je oglądać w dowolnej kolejności. Po wybraniu danego punktu, pojawi się jego opis oraz archiwalne zdjęcia.

Podgórz, jakiego nie znacie – fragment naszej toruńskiej historii.

Pierwsza wzmianka o Podgórzu pojawiła się w 1555 r., a w 1611 r. uzyskał on prawa miejskie. Nazwa miejscowości wzięła się od przeniesienia osady spod zamku Dybów na wzniesienie („pod górę”). W XIX w. mówiono z niemiecka Podgurz, Podgorz, Podgoz, zaś w okresie okupacji hitlerowskiej – Amberg. Na kształt Podgórza w XIX w. wpłynęły wojny napoleońskie (w 1813 r. część miasta spłonęła), budowa fortyfikacji i koszar oraz węzła kolejowego. Podgórz nabrał charakteru urzędniczo-robotniczego, a po 1890 r. wzrost liczby mieszkańców wpłynął na nasilenie ruchu budowlanego. Pod koniec II wojny światowej centrum miasteczka legło w gruzach – wybuch wagonów z trotylem zniszczył część przyrynkowych kwartałów.

Władze Torunia chciały przyłączenia Podgórza do miasta Kopernika już na początku XX w., jednak nastąpiło to dopiero w 1938 r. W okresie II Rzeczypospolitej mieszkało tu ok. 5 tysięcy podgórzan – niemal wyłącznie Polaków. Zatrudnienie znajdowano przede wszystkim na kolei, w garnizonie i słynnym Browarze Pomorskim, a także w warsztatach rzemieślniczych, składach (tj. sklepach), restauracjach i hotelach.